Miłość czyni cuda

To "było" kilkanaście lat temu, gdy byłam jeszcze bardzo młodą dziewczyną.... Ku mojemu zaskoczeniu zorientowałam się, że jestem w ciąży. Był tylko jeden mały problem… nie wiedziałam kto jest ojcem …. bynajmniej nie z powodu rozwiązłości. Urodziłam dziecko - synka. Hmmmm niektórzy uważali, że była to raczej małpka - miał sierść, bardzo bardzo gęstą. Doradzano mi bym go zostawiła. Ta opcja nie wchodziła w grę i zabrałam maluszka do domu. Nocą miałam sen, a w nim głos powiedział: „jeśli naprawdę pokochasz te dziecko, jego futerko zniknie”. I tak też się stało. Przede mną leżał piękny mały chłopaczek. Obudziłam się. Jednak mimo upływu lat pamięć o tym śnie była i jest we mnie. Przypomniałam sobie o nim, gdy przywieźliśmy z mężem do domu Expresika. Był cały pokryty krostkami, miał skazę białkową i bardzo smutne oczy. Po miesiącu „brzydalek” przemienił się w ślicznego radosnego bobaska. Stwierdziłam, że te nocne mary dotyczyły tej sytuacji. Utwierdziłam się w tym po przeczytaniu opowiadania o jeżyku. Czemu teraz do tego wracam?? Bo moje sny, te kiedyś, przeważnie miały jakieś znaczenie. Przed czymś mnie ostrzegały, wskazywały rozwiązanie problemu, przygotowywały do smutnych i radosnych wydarzeń w mym życiu. Przynajmniej ja je tak interpretowałam. I ponowie wracam do tego snu, bo może właśnie tu i teraz mam wykorzystać zawartą w nim wskazówkę. Po nocnych przemyśleniach doszłam do wniosku, że „torturuję” synka tymi wszystkimi dodatkowymi zajęciami… Że może powinnam dać mu ”odsapnąć”… Że powinien poczuć, jak bardzo go kocham takim jakim jest…… że będę go kochała nawet jeśli nie posiądzie tych umiejętności, o które walczymy. Pomyślałam jak ja bym się czuła na jego miejscu. Może bym straciła poczucie bezpieczeństwa??? Dlatego rano wstałam z postanowieniem, że robimy przerwę w tych wszystkich zajęciach i zajmujemy się tylko i wyłącznie pielęgnowaniem wzajemnych uczuć, by nam gdzieś w tym wszystkim nie uleciały. Już tydzień wcześniej zrezygnowałam na prośbę synka ze „szkoły tanecznej”. Zatem zagadnęłam małego o kolejne zajęcia, czy wie czemu na nie chodzimy i czy mu się one podobają, sugerując że jeśli zechce możemy z nich zrezygnować. Lecz mój mądry synek odpowiedział, że one są mu potrzebne i że nie chce przestać w nich uczestniczyć. Zapytałam zatem czy chce by nowa Pani nauczyła go liczyć. Potwierdził i dodał, że chce się uczyć. Chyba dopiero w tym momencie tak naprawdę do mnie dotarło jak bardzo mu zależy na tym, by „być jak inne dzieci”, jak on wszystko rozumie i jak bardzo mu zależy. Mądry, kochany Expresik. Pomyślałam, że może z innymi lepiej się małemu pracuje niż z nami i zadałam kolejne pytanie: - a lubisz jak rodzice z Tobą się uczą? - TAK – odpowiedział mi radosny głosik. Prawie się popłakałam. Bo wiem jakie to wszystko dla niego trudne. Mam takie cudowne dziecko, które rozumie więcej niż ja. KOCHANIE mam nadzieję, że w końcu uda nam się nacisnąć odpowiedni przycisk i wszystko stanie się dla Ciebie proste. A wierzę, że tak będzie skoro Ty tego tak bardzo pragniesz. Kocham Cię … „Jak stąd do księżyca i z powrotem”…