Syty głodnego nie zrozumie

Dzisiejsza pogoda, przynajmniej ta za moim oknem, rozleniwia maksymalnie. Stąd chyba moje poniekąd filozoficzne rozważania. Chociaż mają one swój początek w jak najbardziej realnym i poniekąd brutalnym świecie. Historia, która dziś przedstawię to historia pewnej znajomości... Od szkoły podstawowej, czyli wieki całe, utrzymuję kontakty z jednym kolegą. Przez jakiś czas były one zupełnie sporadyczne, ale po jego powrocie ze studiów - z żoną, stały się naprawdę intensywne. W efekcie byli nawet świadkami na naszym ślubie i jako pierwsi dowiedzieli się też, o naszej wizycie w OA. Gdyby ktoś zapytał kim dla nas są, odpowiedziałabym bez wahania - przyjaciółmi. Nie ma zatem chyba nic dziwnego w tym, że powiedziałam Jej, iż rodzice mojego Expresika skończyli szkołę specjalną. Była tą wiadomością więcej niż przerażona i od tej pory Jej postrzeganie mojego synka uległo drastycznej zmianie. W ubiegłe wakacje doszło do ekstremalnej, w moim odczuciu, sytuacji. Spotkałam Ją i jej koleżankę z dziećmi na placu zabaw. Razem wracałyśmy do domu i wtedy między nami zdarzył się takowy dialog: - Synek Twojej koleżanki chyba jest starszy o 4 miesiące od Expresika, a wcale nie jest większy - powiedziałam, w sumie z radością, bo mój synek to taki drobiazg - A co? Porównujemy się? - Nie tylko się cieszę, bo się martwiłam, że mój jest taki mały na swój wiek, a widzę, że nie jest tak złe. - A mój syn jak miał 4 lata to już sam czytał, co prawda nie umiał sam jeść. - Mój Expresik miał niewiele ponad rok jak sam jadł i nie chciał, żeby go karmić. Co prawda czytać nie umie do dziś. - No i nie wiadomo jak w ogóle z tym będzie - usłyszałam. Zamurowało mnie, co jest raczej zjawiskiem rzadkim i odpowiedziałam tylko, że tak złe chyba nie będzie, bo już kilka liter zna. Nie mniej pożegnałam towarzystwo bardzo szybko i pomknęłam do domu. Opowiedziałam o sytuacji mężowi i od tej pory nasze kontakty z przyjaciółmi zredukowaliśmy niemal do zera. Wkrótce też wyprowadziliśmy się z tego osiedla... Ona co jakiś czas do mnie dzwoniła, ja do niej nigdy. Nie mogłam zrozumieć, że ktoś tak mi bliski, tak potraktował moje dziecko. Bardzo mnie to bolało. Minęło kilka miesięcy i nadszedł dzień moich imienin. Przyjaciele złożyli mi życzenia, zatem w uzgodnieniu z mężem, zaprosiłam ich na imprezę. Sądziliśmy, że nie przyjdą. Przybyli. Podczas spotkania Ona była bardzo wyciszona. Ja raczej unikałam Jej towarzystwa... Zadzwoniła tuż przed świętami i zaprosiła nas na poniedziałek. To właśnie u nich Expresik mi się zaczął dusić, o czym pisałam wcześniej. Umówiliśmy się za kilka dni na wspólny wypad na basen. Gdy mnie podwieźli pod dom, poczułam się jakoś niezręcznie i zaprosiłam ich w majowy weekend. Przyjechali wczoraj. Podczas tej wizyty Ona nie szczędziła pochwał naszemu Expresikowi. Mówiła o tym jak się pięknie rozwija, jak ładnie mówi i że efekty naszej wspólnej pracy naprawdę widać. Zapytała o szkołę i czy mały idzie do pierwszej klasy. Odpowiedziałam, że się zastanawiamy, co w sumie nie było zgodne z prawdą, bo złożyliśmy już wniosek o odroczenie. Ona powiedziała, że nie ma co się spieszyć, że przecież jest z końca roku i ze wszystkim jeszcze zdąży. Byłam szczerze zdumiona. I wtedy ona powiedziała, że jej syn został skierowany do poradni psychologiczno-pedagogicznej, że ma problemu z koncentracją i że jest aspołeczny. Zapytałam czy mogę coś sprawdzić. Zawołałam chłopca i zrobiłam test na odruch Atosa. Nie potrafił obrócić głowy, nie przemieszczając jednocześnie całego ciała. Przyznała, że jej dziecko zawsze rozwijało się nieharmonijnie i że ona mimo, iż jest pedagogiem, to zaniedbała. Zrozumiałam skąd ta nagła zmiana. Ale uwierzcie mi wcale nie chciałam, aby jej droga do zrozumienia mojego synka tak wyglądała. Niestety brutalna prawda jest taka, że dopóki człowiek nie doświadczy czegoś na własnej skórze, trudno mu zrozumieć zgryzoty drugiego człowieka. Mam tu na myśli wszystkie sfery ludzkiego życia, nie tylko te problemy, które dotyczą mnie bezpośrednio czy też Was drogie współbocianowiczki. Jak napisałam na wstępie: syty głodnego nie zrozumie ..... do czasu, aż mu zabiorą pełny talerz ..... niestety ....