Wolne ;)

Sobota. Z powodu pewnych zobowiązań finansowo - pracowych (tak to nazwijmy) dziś musiałam pracować. Od rana. Prawie cały dzień. Pogoda za oknem piękna. Zatem mój mąż nie wiele się zastanawiając spakował siebie i Dziedzica (moimi rękami) i pojechał na wieś. Może to już ostatnie dni ciepła? Kto to wie. Przed chwilą wróciłam do domu. Cichego domu. Mieszkania znaczy. Mieszkania w którym na pierwszy rzut oka widać, że mieszka dziecko. Nieład. Wszędzie. Mimo, że na bieżąco staram się układać zabawki (i wszystko co służy za zabawki) na swoje miejsce, to Dziedzic jest mistrzem w kategorii tworzenia nieporządku. Zatem każdy zakamarek potwierdza Jego istnienie. Tyle tylko, że dziś pojechał. Nie ma Go. Wróci dopiero jutro. Hmmm.... Z jednej strony sama mi się morda śmieje. Zdążyłam nawet nalać sobie lampkę czerwonego, wytrawnego wina. Mam w planie kąpiel przy świecach, maseczki, paznokcie i takie tam. Pójdę spać pewnie o dziewiętnastej. No może o dwudziestej. Nic nie muszę robić. Nic! NIC! Moje dziecko ma skończone dwadzieścia miesięcy a ja nigdy nie byłam bez Niego w naszym mieszkaniu. Owszem byłam bez Niego przy okazji jakiś nielicznych imprez ale nigdy sama bez niego w domu. Przedziwne uczucie. Nie muszę nic robić! Jak to możliwe? Nagle po dwudziestu miesiącach mam wolne. Zupełne wolne od obowiązków. I cudne to i dziwne jednocześnie. I radosne i przerażające. Przerażające bo dla ludzi ździebko nadpobudliwych (takich jak ja) nicnierobienie choć przyjemne jest po prostu pozaziemsko nienaturalne :) I jak tu dogodzić matce Polce. Na co dzień gdy lata z językiem w tyłku, gdy nie ma czasu by się po nim podrapać (po tyłku oczywiście), to matka Polka marzy. Marzy jakby to było cudownie gdyby Dziedzic pojechał na kolonie na przykład. A gdy Dziedzic wyjeżdża na te kolonie, to matka Polka nie może odnaleźć się w tym, że po prostu ma chwil kilka tylko dla siebie. Czy ja jestem nienormalna??? ;)