bardzo depresyjne

Nie moge się pozbierać po wczorajszej kłótni z moimi rodzicami. Od jakiegoś czasu z nimi mieszkamy bo tak się poskładało. Zaczęło się niewinnie od rozmowy na temat naszego domu (chodziło o umieszczenie komina). I tak od zdania do zdania padło dlaczego jestem tak nerwowa i ciągle o coś się złoszczę. Miałam już dość tłumaczenia i zbywania ich, że to stres w pracy i na budowie. Wykrzyczałam na cały głos, że od dwóch lat staramy sie o dziecko i nic, ciągle sie nie udaje. U moich koleżanek zaczęła się już seria drugich ciąż i dzieci, że mi jest cholernie ciężko z tym wszystkim. Czuję się ciągle porywnywana do innych i ciągle słysze co powinnam a co muszę i że mam dość. W pracy ciągłe rozmowy o ciąży i dzieciach, że ten rok będzie rekordowy bo tyle nowych maluchów przybędzie. Wyrzuciłam wszystkie złości, które we mnie siedziały i gorzkie słowa, które wyryły się w moim sercu. Kocham moja mamę, ale ona wiele razy skrzywdziła mnie swoimi słowami i ocenami. Pamiętam jako powiedziała, że sie mnie wstydzi bo zrobiłam inaczej niż ona chciała. Po tym wszystkim spodziewałam się zrozumienia, pocieszenia, przytulenia a tu kolejna ściana, kolejne odrzucenie. Rodzice ciągle wzbudzaja we mnie poczucie winy, że oni tak ciężko pracują i pomagaja i źe nie powinnam na nich krzyczeć, że kiedyś będę żałować tych wszystkich słów do nich wykrzyczanych. Nawet teraz w walce z niepłodnością słyszę, że do złego lekarza chodzę, bo wybrałam go sama. Najgorsze jest to, że mama pomyślała, że ja ją obwiniam, że nie możemy mieć dzieci, a ja wcale tak nie myślę, bo wiem że to niczyja wina. Pól nocy przepłakałam. Dlaczego nie umiem wybaczyc mamie tych wszystkich złych rzeczy, ciągle o tym myśle i czuję się pokrzywdzona, nie kochana nie dość dobra? Czasem myślę, że przez te relacje z mamą nie mogę sama się stać mamą... Tak mi smutno...