Dlaczego adopcji mówię: nie! ??

Dlaczego adopcji mówię: nie ? Mój mąż coraz częściej wspomina o adopcji, o rozpoczęciu chociażby procedury adopcyjnej, która przecież też wymaga czasu, a nie zobowiązuje do niczego konkretnego. Pamiętam jak kilka lat temu, jeszcze zanim zaczęliśmy starać się o dziecko, to ja byłam przychylnie nastawiona do adopcji. Naprawdę chciałam adoptować dziecko. Wydawało mi się egoizmem powoływanie na świat własnego dziecka, kiedy jest tyle dzieci, które potrzebują miłości i ciepła, które jestem gotowa dawać każdego dnia, bezwarunkowo…tak po prostu, z potrzeby serca… Jednak kilka lat temu, mój M nie był gotowy, myslę nie tyle do adopcji, co do rodzicielstwa w ogóle. Więc odpuściłam, zajęliśmy się budową domu, rozwijaniem ja swojej, a mąż swojej firmy… I tak to pewnego dnia, poczułam w sobie tak niesamowicie silny instynkt macierzyński, że czułam całą sobą, jak wreszcie, po tylu latach jestem gotowa, aby zostać Mamą. Myślę, że moje stosunkowo późne dojrzewanie, jako nastolatka, przesunęło w czasie również naturalne pobudzenie mojego instynktu macierzyńskiego i dojrzałości do macierzyństwa. Zauważałam, jak mój M, w miarę mijania kolejnych miesięcy naszego bezowocnego starania się, coraz bardziej i bardziej sam dojrzewał do roli taty. M przez długi czas nosił w sobie traumę z dzieciństwa, kiedy to będąc 10-cio letnim chłopcem, w jego i tak już licznej rodzinie, przyszły na świat jeszcze niespodziewanie bliźniaki, które były zaskoczeniem dla wszystkich, łącznie z jego mamą, która do dnia porodu, nie miała pojęcia, że urodzi dwie dziewczynki. Mój M do dzisiaj pamięta nieprzespane noce, karmienie butelką najpierw jednej małej, i zaraz potem drugiej. Koledzy grali w piłkę, ale on i starszy brat musieli prać ręcznie całe stosy pieluch, następnie składać je widealną kosteczkę. Mój M, mały chłopiec, który za szybko wszedł w rolę dorosłego, opiekującego się niemowlakami. Ile razy stał pod ścianą przemęczony, ledwo na nogach, mając na prawej ręce jedną, a na lewej ręce drugą siostrzyczkę, kołysząc je, aby wreszcie zasnęły…. Rozumiem jego późną decyzję o posiadaniu własnego dziecka…. Ruzumiem jego gotowość do roli prawdziwego taty. Że wie, że sobie poradzi, bo dał radę jeszcze jako mały chłopiec. Rozumiem, jego gotowość do adopcji… Nie rozumiem tylko mojej niechęci do adopcji. Do tej pory intuicja nigdy mnie nie zawiodła….Zawsze czułam co dla mnie dobre, szłam w tym kierunku i po czasie zawsze mogłam stwierdzić, że jednak intuicja mnie nie zawiodła, że podejmowałam właściwe decyzje….Nawet jeśli najbliżsi radzili mi inaczej. Czuję, i z całej siły wierzę, że jest mi dane zajście w ciążę i urodzenie dziecka. Że to tylko kwestia czasu, kiedy to się stanie. Zakończyliśmy już etap poszukiwania przyczyny mojej/naszej niepłodności. Nie ma jej. Na drodze poszukiwania czasem okazywało się, że następowały u mnie jakieś chwilowe zaburzenia hormonalne związane ze stresem, albo po podaniu leku stymulującego lub tak na wszelki wypadek dla podtrzymania ciąży, organizm zawsze się buntował i zamiast polepszać, to okazywało się, że szkodził. Problem z tarczycą, w porę zdiagnozowany, tak naprawdę, nie wyrządza już żadnej szkody….. Dzięki temu, że uzupełniam braki hormonu tarczycy, uspokoiłam się, wyciszyłam, czuję naprawdę dobrze. Problemy z oczami też zniknęły. Nie wiem, czy to rzeczywiście bioenergoterapeuta mi pomógł, czy może na starość organizm przestawił się na jakiś inny zdrowszy tryb. W zeszłym tygodniu odebrałam wyniki badań krwi (pełna morfologia) i moczu. Zrobiłam sobie badania, jak co roku. Profilaktycznie. Jeszcze nigdy w życiu nie miałam tak rewelacyjnych wyników! Wszystko w normie! Dokładnie wszystko prawidłowe! Nawet nie mam anemii, która od dziecka była częścią mnie! Jestem okazem zdrowia. Mój M również. Owulację mam prawidłową. Nikt nie potrafi mi odpowiedzieć na pytanie, dlaczego nie zachodzę w ciążę. Przestałam więc pytać i drążyć temat. Wcześniej mogłam winić za to stres, jakąś blokadę psychiczną. Od roku stres jest poza mną. Ale od kilku miesięcy wraca ciągle słowo „adopcja”. Im bardziej mąż jest za adopcją, tym częściej śni mi się pozytywny test ciążowy, jak coraz bardziej swobodnie biorę na ręce swoje dopiero co narodzone dziecko. Już nie boję się tej małej istotki wziąć na ręce. Już wiem, że dam radę, bo czuję, że jestem gotowa. Nigdy nie miałam takich snów. Może to moja podświadomość robi porządek wyrzucając moje własne lęki z przeszłości i zastępuje je pozytywnymi wzorcami? Nie wiem. Ale wiem, że źle reaguję na zestawienie pt.: ja i adopcja. Próbuję przeglądać fora internetowe na ten temat, ale po chwili ten temat zaczyna mnie drażnić, czuję się nieswojo, więc przestaję. Kilka miesięcy temu skontaktowałam się z wybranym ośrodkiem, w celu umówienia się na spotkanie. Akurat nie było na miejscu osoby, z którą mogłam porozmawiać, poproszono mnie o tel. później lub następnego dnia…. Od tamtego dnia minęło już kilka miesięcy. Ostatnio pojechaliśmy z M na spotkanie z rodzicami adopcyjnymi. Są rodzicami adopcyjnymi od 9-ciu lat. Mają wspaniałą córkę. Spodobało mi się, kiedy mama dziewczynki powiedziała, jak czasem sobie myśli, że może gdyby ich córeczka nie była adoptowana, nie byłaby taka fajna. Pomagają przyszłym rodzicom adopcyjnym. Miałam nadzieję, że rozmowa z nimi może jakoś pozwoli mi zmienić moje negatywne nastawienie do adopcji. Przecież mój M jest za, moja mama jest za, moja przyjaciółka jest za, kilka innych osób namawia mnie do tego. Tylko że mnie nigdy nikt nie był w stanie namówić do czegokolwiek, jeśli najpierw ja sama nie czułam, że to właściwa droga. Ja po prostu gdzieś głęboko w środku czuję, że mam zaczekać jeszcze trochę na swoje biologiczne dziecko. I że warto jeszcze trochę na nie poczekać… A może po prostu mój instynkt macierzyński, pragnienie ciąży i urodzenie dziecka jest na razie na tym etapie nie do zagłuszenia? Myślę, że gdybym wiedziała, że nie mogę mieć dzieci, to może adopcja byłaby dla mnie przyjazna? Znajomi adoptowali trójkę. Inni znajomi 9 miesięcy temu zakończyli wszystkie procedury, ukończyli kurs i czekają teraz na swoje szczęście. Ja czekana swoje. Tylko czasem, kiedy się spotykamy, mówię im, że zazdroszczę im tego, że przeskoczyli do przodu coś, czego ja nie potrafię. Ja póki co , stoję w miejscu. Jak ruszyć do przodu? Jak przekonać samą siebie?? Czy ktoś mi może coś doradzić?? Jak nie czuć się gorszą, ponieważ nie chcę adoptować?? Przeczytałam „Wieżę z klocków” K. Kotowskiej. Dlaczego ja nie potrafię? Nie brakuje mi kontaktu z dziećmi, ponieważ pracuję z nimi codziennie. Uwielbiam niektóre dzieciaki jak swoje. Jednak tak bardzo tęsknię za tą małą istotką, częścią mojego M i mnie samej…. Tak bardzo chciałabym wiedzieć, jaką rolę mam do spełnienia….