Wielka przegrana

Wielka przegrana Tak… Przegrałam walkę o dziecko. Ostatnie in-vitro nie powiodło się. Tym razem lekarz poprosił: „W pani wieku i po takiej chorobie proszę już więcej nie ryzykować kolejnego zabiegu…” Ryzyko było olbrzymie, ale mój organizm sobie radził wbrew mojej woli. Zawsze zabił zarodek. Nie mam władzy nad własnym ciałem. Zrobiłam wszystko – przytyłam, wypoczywałam, nie stresowałam się i mimo wszystko moje ciało zawsze pozbywało się zarodka. Nie mam na to wpływu, tym bardziej medycyna jest bezsilna. Nie urodzę dziecka. Już nawet nie powinnam próbować! Szkoda! Szkoda! Szkoda! Bardzo to boli, bo niby jestem normalną kobietą, a jednak brakuje mi podstawowej zdolności – zdolności urodzenia dziecka. To niby takie normalne – kobiety rodzą dzieci. A jednak… Ja nie… Na szczęście nie przegrałam walki o dziecko. Kiedyś zajrzałam do OA, tak tylko, aby wiedzieć, aby mieć wyjście awaryjne ale nie adoptować. Nie stresowałam się kwalifikacjami, wypadnięciem przed paniami z OA, bo mnie to nie dotyczyło. Ja chciałam urodzić a nie grać komedii aby mi dano dziecko. Pamiętam jak na jednym spotkaniu faceci mieli powiedzieć co najbardziej lubią robić: - Zmywanie naczyń mnie uspokaja… - Lubię prasować… - Bardzo lubię sprzątać w domu… Gdy tego słuchałam, byłam przerażona, za kogo ja wyszłam za mąż?? Tu są idealni faceci a mój??? Mój wypalił: - Ja najbardziej lubię jeździć konno i chodzić po górach! … Towarzystwo kłamało, mocno kłamało aby dostać dziecko… Nam nie zależało. Tak się jednak złożyło, że 6 października przywieźliśmy naszego Tygrysa do domu a 6 grudnia sędzina zrobiła nam prezent i podarowała na zawsze Tygrysa. Nie było łatwo! Nie było miłości od pierwszego wejrzenia. Były tysiące obaw, o FAZ, o obciążenia genetyczne, inne choroby. Myślałam, dlaczego MB ani razu nie była w ciąży u lekarza??? Martwiłam się jednym oczkiem, które było mniejsze… Martwiłam się śmierdzącymi stópkami… W głowie miałam Tysiące obaw! Powoli czas powodował, że Tygrysek zrastał się z nami pępowiną, wrastał w nasz związek aby stanąć pośrodku nas jako pełnoprawny członek naszej rodziny, jako nasze, do tej pory jedyne dziecko. Był również moment załamania! Padło nawet pytanie – po co mi to było??? Sama się wpakowałam! Sama chciałam! Dziś, z perspektywy czasu inaczej to odbieram. Myślący człowiek zawsze ma dylematy. Zawsze te 9 miesięcy w brzuchu innej mamy będzie miało dla Tygryska znaczenie. To nie jest prawda, jak piszą inne MA, że to nie ma znaczenia kto urodził dziecko, bo to jest ich i tylko ich i takie miało być! Zżymam się na takie bzdury! Te 9 miesięcy ma znaczenie. Z każdym rokiem zauważam, że to ma duże znaczenie, chyba że się dziecku nie wyjawi prawdy o adopcji. Wówczas można żyć kłamiąc wszystko i wszystkich! Dla mnie jest szkoda tych 9 miesięcy, szkoda, że już wówczas tatuś nie mógł przemawiać do brzuszka, do Tygryska, szkoda, że mojemu małżeństwu nie było dane przeżyć tych cudownych 9 miesięcy ciąży. Ja zrobiłam wszystko… Szkoda… Ale życie toczy się dalej. Jestem mamą wspaniałej dziewczynki, którą kochamy do szaleństwa. Ona bez nas żyć nie może! Co prawda nasze dziecko jest mądre, bardzo mądre, ale głuche jak pień i uparte jak osioł i powoli wszystko wie lepiej… Kończę wiec walkę o drugie dziecko. Drugiego nie będzie! No chyba, że Tygrysek będzie miał rodzeństwo biologiczne, ale na to się nie zapowiada. MB nie była młoda… Poznałam w ostatnim czasie sporo MB… Uuu… Handel dziećmi kwitnie. Ja wiem, że popyt przewyższa podaż i to kilkakrotnie, ale ja nie mogę, nie mogę sobie kupić dziecka! Takie mam zasady i już! Mogę jeszcze jedno wychować, ale nic na siłę! Mam pięcioletnią pannicę! Dużą, czułą, wspaniałą. Powoli przyzwyczajam się do błogiego lenistwa. Powoli zaczynam myśleć o sobie. Koniec walki o dziecko otworzył mi oczy na inne życiowe przyjemności. Teraz obok bycia mamą, zamiast walczyć o kolejne dziecko będę realizować swoje marzenia. Na początek postanowiłam opanować jazdę na rolkach! Nie napiszę Wam, jak Tygrysek sprawuje się jako starsza siostra. Ale, może w przyszłości poczytacie, jak razem z Tygryskiem realizujemy jakiś fantastyczny pomysł? Może to będzie jazda na słoniach w Indiach??? A może jak pobijamy rodzinny rekord jazdy na rolkach? A może zaproszę Was do obejrzenia fotek z naszej rowerowej wyprawy na szalone wakacje??? Tylko czy damy radę zrealizować wszystkie inne marzenia, skoro najważniejsze legło w gruzach???