tkwię w samym centrum ironii losu

Gdyby ktoś dawno temu powiedział mi, że będę w takiej sytuacji w jakiej jestem teraz, powiedziałabym, że to nie możliwe, że ja tego nie przezyję. Gdy patrzę na siebie zupełnie z boku, gdy zastanawiam się nad tym co się stało i co się dzieje, to stwierdzam, że jestem nienormalna, że daję radę. Czasem wydaje mi się, że oszaleje, że nie dam rady, bo to nienormalne... Dlaczego takie scenariusze istnieją? Dlaczego... nie wie nikt. Tkwię w trójkącie... bermudzkim. Pomiędzy moją siostrą, która ma dwójkę dzieci i depresję związaną z ciągłym opiekowaniem się nimi, pomiędzy bratową , która jest w piątym miesiącu ciąży, .... pomiędzy nimi dwoma jestem ja. Trzy bliskie sobie kobiety, każda w diametralnie różnej sytuacji. Ironia losu. Boże, jakie to trudne. Znów trudno mi się modlić, trudno myśleć o przyszłości, trudno spowrotem zyć normalnie.... cholernie trudno! Pomagam siostrze jak mogę przy dzieciach. Żal mi jej, bo wiem jak fizycznie i psychicznie jest jej ciężko. Rozmawiałam już z bratową, obu nam jest ciężko, ona naprawdę dobrze mi życzy, wiem to. Kiedy ten koszmar wreszcie się skończy. Trwa już 5 lat. Długo. Za długo. ............................................ Dziękuję za wszystkie dobre słowa i myśli. Dziękuję, że jesteście ze mną.