tamta pani

Dotąd pisałam jak starszy Lolek patrzy na adopcję, a że zamieszkał z nami mając 3,9 lat to zawsze była z nim łatwiejsza rozmowa i on albo mówił tamta mama, albo o mnie prawdziwa mama. No i w naszym domu zawsze tak to funkcjonowało, młodsza Dunia często była przy nas, czasem o coś zapytała. Teraz 6-letnia Dunia ma trochę "namieszane". Dla niej mama jest jedna i albo tamta, albo ja. Widzę, że muszę z nią trochę popracować. W przedszkolu pani pytała jak nazywa się mama i ona nie odpowiedziała bo nie wie, bo ona myślała, że pani pytała o tą co urodziła, bo mama to ta co urodzi. Ostatnio miała identyczną rozmowę z babcią (teściową), która nie akceptuje adopcji (tzn kocha dzieci nade wszystko, ale najlepiej jakbyśmy o adopcji nie rozmawiali) i ostro ucięła wnuczce, że mamę ma jedyną, najlepszą na świecie, a tamta kobieta (użyła tego słowa) jej nie chciała. Bardzo mi się to nie spodobało, ale tam nie było miejsca na poważne rozmowy. Córeczka tylko mocno się wtuliła we mnie "mamusiu kochana". Taka właśnie jest Dunia, wszędzie za mnę i ze mną, do mnie biega. Na jej rysunkach najczęściej jest ona z mamą, rysuje najczęściej dla mnie. Jest mamusina na wskroś. Jak mnie nie ma bawi się ładnie sama w swoim pokoju, jak ja wracam z pracy wszystkie zabawki i zabawy skupione są wokół mojej osoby. To mi się chwali, zwierza, ze mną rozmawia. Tylko właśnie ze mną ma problem... Wczoraj było podobnie. Rysuje i chce napisać imię mamy. Pokazuję jej jak się pisze ż, bo myślałam, że z tą literką ma problem, a ona, że moje imię już napisała, teraz chce napisać imię swojej mamy, tej która ja urodziła. Bo mama to ta, która urodziła. Przytuliłam ją mocno, ona mnie objęła: "mamusiu kochana" "Sandruniu nie wiem jak miała na imię pani, która cię urodziła" Mała popatrzyła na mnie taka rozradowana, tak jakby to słowo "pani" usunęło cały problem. "Nie będę rysowała tej pani, kocham cię mamusiu" Za chwilę przyniosła mi nowy obrazek zamalowany kwiatkami, motylkami, zamkami i podpisany: KOHAM MOJA MAMUSIA SANDRA Nie wiem, czy dobrze zrobiłam. Może w tym wieku jej emocje, poziom umysłowy nie są w stanie pomieścić dwóch mam? No cóż Dunia jest inna, dla Lolka sprawa wydawała się bardziej oczywista. Może to, że spędził z mb trzy pierwsze lata życia ułatwia mu akceptowanie mnie jako tej prawdziwej? Nie wiem, raczej mam mętlik... więc co się dziwić dzieciakom... ?