pesemiści są wszędzie

Wczoraj miałam punkcję, nastawiona pozytywnie przetrwałam bez narkozy na znieczuleniu (narkotycznym jak to określił anestezjolog)uśmiałam się bardzo. Po punkcji podczas wypoczynku poznałam dziewczynę. Miała ona pobrane tylko dwie komórki- zaczęłyśmy rozmawiać. Ona też była bardzo radosna, bo dwie komórki to nie brak a dwie-AŻ DWIE. Nastawione pozytywnie, uśmiechnięte popijałyśmy herbatę aż nagle z kanapy obok odezwała się od czapki dziewczyna, że to nic nie znaczy,że ja mam pobranych 15 a moja nowa koleżanka nie powinna się cieszyć z dwóch, bo to tyle co nic... Z szoku w jakim się znalazłam jeszcze długo nie mogłam powiedzieć słowa. Po co ten pesymizm? przecież każda z nas jedzie do kliniki z nadzieją, bo ta umiera ostatnia. Czy naprawdę jest tak,że ludzie czują się lepiej jak zdołują innych? Przecież wiemy, że może być tak, że dwie komórki mojej koleżanki mogą dać jej dzidziusie a z mojej 15 może nie wyjść nic i na odwrót... I nie trzeba zawsze stosować prawa Murphy'ego,że jeśli jest źle to i tak na pewno będzie gorzej. Postanowiłam nie robić sobie nic z dziewczyny z kanapy obok. Udałam,że jej tam nie ma. Natomiast moja koleżanka nie mogła powstrzymać łez.