Niepłodna matka

Moja koleżanka powiedziała mi niedawno, że jest w drugiej ciąży, a ja… poczułam ukłucie zazdrości! Znowu! Nadal! Mimo wszystko! Mimo że jestem matką dwóch wspaniałych chłopców, to wciąż we mnie siedzi. Jakby niepłodność była wdrukowana w moją naturę na stałe albo jakbym wciąż nie wierzyła, że tą matką jestem. A może chodzi po prostu o to, że nadal myślę o Alicji. Alicja to córka, której nigdy nie miałam. To moje pierwsze wymarzone dziecko, zamiast którego pojawiły się bliźniaki. To także moje trzecie dziecko, które… pewnie już się nie pojawi. Chyba że stanie się cud. Tak sobie powiedziałam. Chciałabym mieć trójkę dzieci, ale nie za wszelką cenę. Nie za cenę kolejnych lat starań, kolejnych zabiegów, miliona pustych strzykawek wyrzuconych do kosza. Chciałabym, żeby Alicja pojawiła się tak po prostu, na pstryknięcie palcem, jak u innych. Tylko że to niemożliwe. Tak czy inaczej wygląda na to, że niepłodność to stan umysłu. Coś, co wcale nie znika nagle, kiedy człowiek zostaje rodzicem.