Mamy roczek!

Życie można podzielić na kilka etapów, ale kiedy zostaje się matką, wszystkie poprzednie podziały przestają być ważne (typu przed i po studiach, przed i po ślubie, przed i po zatrudnieniu w miejscu X, a nawet przed i po ważnej operacji). Nagle cała Ziemia zaczyna kręcić się wokół naszego Słoneczka. A jeśli tych Słoneczek jest więcej niż jedno, łatwo o zawrót głowy. Do upadku na szczęście jeszcze nie doszło, ale parę kryzysów już było. Czasem po prostu kończą się siły, a kręcić się wciąż trzeba. Słoneczka nie odpuszczają - nawet w nocy wszystko wprawiają w ruch. A noc przecież to czas na pracę (bo zarabiać trzeba), porządki i wypoczynek (ten na ostatnim miejscu niestety). Wszystko (albo prawie wszystko) wynagradza uśmiech na oślinionej buzi. I choć niejeden raz (przyznaję się) mam ochotę wysyczeć do moich skarbów: zamknijcie się wreszcie, przypominam sobie, że są spełnieniem mojego największego marzenia. Czasem tylko trochę boli (bolą stopy, plecy, głowa). Hmmm, pewnie boleć będzie dalej, pewnie coraz więcej, bo pojawią się nowe kłopoty i wyzwania. Ale to na szczęście tylko chwile. A potem jest, no właśnie, szczęście. Takie zwyczajne, zasmarkane czasem, czasem rozdarte, a czasem uśmiechnięte od ucha do ucha, tulące się i biegnące za mną krok w krok po domu za mały paluszek. "Tati tati" i "dżadżadża".