Leczenie to słabość mojego życia

Wiosną zapisałam się na kurs niemieckiego. Szło mi bardzo dobrze, aż do dzisiaj. Totalnie zawaliłam test robiąc głupie błędy w prostych rzeczach, które umiałam. Wszystkie poprzednie testy napisałam na 100%. Nie byłam na ostatnich zajęciach i nie skupiałam się na poprzednich dwóch. Byłam rozkojarzona i niespokojna przed histeroskopią. Nie mogłam się na niczym skupić. Zamiast histeroskopii zrobili mi w szpitalu łyżeczkowanie. Nie wiem czy to źle czy dobrze. Nikt z lekarzy o tym ze mną nie rozmawiał. Dowiedziałam się z wypisu i czułam się inaczej. Dużo bardziej bolało. Na kontrolnym usg piersi, lekarka zrobiła mi też usg tarczycy i stwierdziła, że jest za mała i wygląda jej na hashimoto. Poradziła, żeby ginekolog zbadał mi fsh, ft3 i ft4. Ciekawe, że nikt tego nie sprawdził. Łatwiej jest może zrobić in vitro? Pewnie usłyszę, że to i tak nie ma znaczenia. Tak jak endometrioza, wysoka prolaktyna, czy mutacja mthfr... Wracając do testu z niemieckiego, najpierw nie miałam głowy przed histeroskopią, potem źle się czułam fizycznie, a teraz zastanawiam się co powie Doktor na najbliższej wizycie i jak łyżeczkowanie wpłynie na nasze plany związane z AZ. Znów leczenie wpływa na moje funkcjonowanie i nie mogę się z tym pogodzić. Nie wiem czy powinnam sobie pozwolić na taką słabość, czy raczej trzymać poziom i nie użalać się nad sobą. Życie toczy się dalej. Nie stoi i nie czeka, aż ogarnę leczenie. Myślę sobie, że takie problemy nie dotyczą tylko mnie, czy innych niepłodnych, ale wielu chorych ludzi. Jak pogodzić pracę z kolejną chemią. Człowiek rwie się do życia i chce funkcjonować jak inni, a jednocześnie leczenie na to nie pozwala.