Konsylium…

Zameldowałam się przed 10 w szpitalu. Czekałam w napięciu na swoją kolej, chodziłam po korytarzu, patrzyłam na przyszłe mamy taszczące swój brzuch i na stare, wypalone kobiety…
Poproszono mnie…
- Ile pani ma lat…
- 44.
- To jest jeszcze pani młoda!
- O!... Super! (Pomyślałam!)
- Co my tu mamy….(Lekarze dokładnie zaczęli studiować dokumenty…)
- I do tego wszystkiego chce pani mieć jeszcze dzieci???
- TAK!
- To nie ma pani dzieci (zapytał młody człowiek).
- Mam, jedno adoptowanie, piękną dziewczynkę! Ale marzę o swoim, biologicznym!
- I ja to doskonale rozumiem! (Skomentował stary lekarz!)
- Chcę po tym wszystkim jeszcze raz, ostatni raz zawalczyć o swoje dziecko!
- Proszę pani! W biologii nie ma słowa „ostatni raz”! Cuda się zdarzają! Biologia jest nieprzewidywalna!
- A co onkolodzy mówią na pani próby zajścia w ciążę! Przecież wie pani, że to się może rozsiać! Pani jest za młoda, by umierać!...
- Wiem, wiem, że rak jelita i rak jajnika się lubią, wiem. Ale jeżeli będę miała choćby cień nadziei to spróbuję!...

Czułam, jak z każdą sekundą tej rozmowy rosną mi skrzydła! Coraz większe. Lekarze patrzyli na moją determinację z podziwem! Mieli przed sobą „wariatkę”, która wbrew instynktowi zachowania życia walczy o danie życia! Tłumaczyli mi o nowotworze, wykonają jeszcze badania, przed operacją dokładnie wszystko mi wytłumaczą… 23 czerwca mam przyjęcie na oddział. Ale ja ich nie słuchałam. W mojej głowie rozwijało się marzenie. Z małej iskierki tworzyłam ognisko a potem wybuchł wielki pożar! W połowie drogi do domu już byłam w wymarzonej ciąży, oczywiście dzieciątko rozwijało się wspaniale… I urodziłam synka… I tu ból, bo ja mam tyle sukienek! Dlaczego akurat syn??? …

Ale jestem głupia… Pomyślałam…

W drzwiach przywitał mnie stęskniony Tygrysek i mąż! Szkoda, że moje marzenie pękło jak bańka mydlana!