Dziecko po trzydziestce

Kilka dni temu skończyłam 30 lat. Kiedy miałam 20, w luźnych i beztroskich rozmowach ze znajomymi mówiłam: „Dziecko? Dopiero po trzydziestce”. No i, kuźwa, wykrakałam… Nie to, że czekałam do 30., żeby robić karierę czy coś, o nie. Kiedy poznałam mojego m. i wzięliśmy ślub, od razu zaczęliśmy się starać. Wszystko po bożemu, można by rzec. Miałam wtedy 25 i pół roku, więc nie byłam jeszcze stara, chociaż moja śp. babcia powiedziałaby pewnie, że już po pierwszej przecenie :-) Cztery i pół roku… i nic. Ciężko mi, bo kolejne babki w moim otoczeniu zachodzą w ciążę. Ostatnio urodziła bliska koleżanka, niedługo trzeba będzie iść w odwiedziny z jakimś śpioszkiem, zachwycać się maluszkiem. Do niedawna sobie z tym radziłam. Dyskutowałam o dzieciach, patrzyłam na nie i nawet potrafiłam się przy tym uśmiechać. Ale od kiedy przeszliśmy do konkretów i codziennie pakujemy w mój brzuch pół strzykawki w jedną mańkę i prawie pół w drugą, nie jest już tak wesoło. Nie mogę się oderwać od tematu in vitro. Towarzyszy mi dosłownie w każdej sekundzie mojego dnia. Ciągle o tym czytam, piszę, myślę albo gadam. I martwię się tym, co będzie, chyba nawet bardziej niż tym, co nie będzie. To sprawia, że kiedy atakują mnie w temacie dzieci w innym kontekście niż „oj ty, biedna, nie możesz ich mieć”, rośnie mi w gardle gula i chce mi się ryczeć. Jak mam się wtedy uśmiechać?! Przed tym wszystkim odbyliśmy z mężem długą i poważną rozmowę. Rozważaliśmy różne scenariusze, które mogą mieć miejsce. Co jak nie będę mieć nadających się komórek, co jak on nie będzie miał nadających się plemników i w końcu co, jak oboje nie będziemy się do niczego nadawać? Chyba doszliśmy do porozumienia i podjęliśmy pewne decyzje. Przynajmniej teoretycznie. Obyśmy nigdy nie musieli ich podejmować w praktyce…