Czy macie koło ratunkowe?

Jako że zdecydowaną większość informacji o świecie uzyskałam z książek, postanowiłam iść dobrze utartą ścieżką i nabyć kilka lektur obowiązkowych na wiadomy temat. W pierwszej kolejności kupiłam "Nie przeproszę, że urodziłam" Karoliny Domagalskiej oraz "In vitro ważne rozmowy na trudny temat". Pierwszą z książek zwinęła mi mama. Codziennie streszcza mi przeczytane rozdziały i cieszy się, że to wszystko takie normalne i dla ludzi, a nie jak to pokazują w tv. Ja wzięłam się więc za "In vitro...". Co ciekawsze kawałki staram się czytać mężowi - ciężko z tym, oj ciężko... Ostatnio czytałam rozdział w którym mówią o tym, że para powinna mieć swoje "koło ratunkowe" na wypadek jeśli in vitro nie wyjdzie. W tym miejscu wywiązała się rozmowa na temat naszych planów B. Okazuje się, że w tym miejscu nasze drogi jakby się rozchodzą... Otóż mój mąż mógłby wybrać: A. życie bez dziecka i założenie hodowli West Terrierów B. życie bez dziecka i ciągłe podróże po świecie C. EWENTUALNIE adopcję prenatalną KOMÓRKI JAJOWEJ, BROŃ PANIE BOŻE PLEMNIKA Dodatkowo powiedział mi, że nigdy ale to przenigdy nie chce adoptować dziecka, bo go nie pokocha i będzie mu ono przypominało, że sam nie może mieć dzieci, a ktoś inny może, a nie chce i jeszcze ma się tym jego dzieckiem zajmować. Ajjj a ja? A. Chciałabym adoptować dziecko już teraz. Pokochałabym je na 1000% !!! B.NIE WYKLUCZAM, ze hodowla Westów i podróże mogą być sposobem na życie C. Adopcja prenatalna - NIE WIEM. I nie chodzi tu o to, czy będzie to adopcja komórki jajowej, plemnika, czy zarodka. Pewnie, że chciałabym mieć swoje dziecko,które będzie miało geny po mnie i po mężu. Ale przede wszystkim chciałabym być mamą. Pokochałabym dziecko na pewno. Tylko o ile w adopcji społecznej sprawa jest jasna - mówimy dziecku, że jest adoptowane, o tyle przy adopcji prenatalnej temat robi się mętny... Nie wiem co powiedzieć, jak powiedzieć i czy w ogóle mówić. Nie wiem czy dla dziecka taka informacja nie jest zbyt dużym obciążeniem? czy to nie zbytni egoizm z mojej strony skazywać je na niewiedzę odnośnie jego genów? NIE WIEM Koniec końców stanęło na tym, że naszym kołem ratunkowym jest rozwód, bo nie umiemy się dogadać :P Ale to była dopiero pierwsza rozmowa. Jedna z tysięcy kolejnych w których będziemy odkrywać siebie i swoje prawdziwe granice. Nie umiałabym zostawić mojego męża dla dziecka. Spędziłam z nim swoje całe dorosłe życie i nie wyobrażam sobie życia bez Niego. Wiem też, że chociaż wali słowami jak gromami, to w głębi serca to dobry chłop. Dużo lepszy niż sam o sobie myśli. I nie jest to babskie tłumaczenie przywar męża. Widziałam jak całą noc tulił na rękach naszą psinę jak źle znosiła narkozę, którą dostała przy naświetlaniach. A wczoraj w nocy wstał i poszedł sprawdzić, czy z moją mamą jest wszystko dobrze, bo mu się śniło,że się dusi. Czy jesteśmy źle dobranym małżeństwem? Ciekawa jestem jak jest u innych par? Czy macie takie samo spojrzenie na świat, czy szukacie kompromisów?