czy to jeszcze moja bajka??

Patrzę jak doktor wypisuje plan ivf. Kiedy kończę brać tabletki, kiedy wizyta, biopsja endometrium, start stymulacji, przewidywany termin punkcji i transferu. -To kiedy chce pani żeby zrobić punkcję? Na początku czerwca, w połowie?? -Może jak Panu będzie wygodniej? - Boże jest mi to zupełnie obojętne -Mi w obu terminach pasuje - odpowiada zniecierpliwiony doktor- to kiedy?? -To może 10.06? Mi się nie spieszy... - mówię i myślę" jeden tydzień wolności od leczenia dłużej" i już żałuję swoich słów widząc karcącą minę doktora. Nie jestem już taką łatwą pacjentką jak wcześniej. Nie mam w sobie tej wiary i entuzjazmu. Jak widzę poczekalnię u ginekologa to mam ochotę uciekać. Czuję, że moja historia walki o dziecko się skończyła. Nie czuję wspólnoty z ludźmi z poczekalni. Oni są z innej bajki. Z tej w której ludzie jeszcze mają nadzieję i szanse na powodzenia. Ja już do niej nie należę. Lubię swoje nowe życie. Nową pracę, nasz wspaniały dom. Mam plany odnośnie moich zainteresowań. Nie chcę już się leczyć. Widzę sterty wyników badań i zabiegów i mnie już od tego zwyczajnie odpycha. Moja mama słysząc to powiedziała żebym zrezygnowała z ivf. A ja nawet nie chcę o tym słyszeć. Ale czemu??? Bo jestem typem wojownika? Bo nie umiem się poddawać?? Sałatka którą zjadłam na kolację wzbudziła we mnie więcej emocji niż plan leczenia. Nie mam wiary w powodzenie i nawet nie wiem czy ja jeszcze chcę tego dziecka. Nie myślę już o dzieciach i zaczynam lubić bezdzietność. Dlaczego więc chcę podejść jeszcze ten jeden raz? Dla rozgrzeszenia, że zrobiłam co się dało?