to co najważniejsze

Zawsze gdy nadchodzi piątek niezmiernie się cieszę,bo wiem,że czekają mnie całe dwa dni z moją córcią.Po powrocie do pracy mimo iż że to już prawie 5 miesięcy nie jest mi wcale dobrze.Chyba nawet trochę żałuję,że ten wychowawczy trwał tylko rok,bo zajmowanie się moją Pomarańczką jest najcudowniejszą rzeczą jaka mi się przydarzyła.
Dziś był trudny dzień w pracy.Gdy wracałam do domu czułam stres i zmęczenie,ale gdy tylko przekroczyłam próg domu a w ramiona wpadła mi moja córcia od razu wszystko minęło,odpłynęło gdzieś w dal.Tak dobrze wracać do domu gdzie czekają roześmiane oczka,gdy czekają małe uśmiechy i przytulanki,gdzie czeka całe moje życie.Nie ważne co jest tam,najważniejsze co jest tu i teraz.
Pamiętam jak cały świat się zmienił gdy narodziła się Karolinka.Gdy liczyły się tylko minuty spędzone przy inkubatorze i każda chwila jej życia.Wtedy cały inny świat nie istniał,żadne banki,pilne telefony,pośpiech.Wtedy życie toczyło się innym rytmem,rytmem wystukiwanym przez monitor bezdechu,rytmem pikających maszyn na OIOM-ie,rytmem stukających butów lekarzy i pielęgniarek.Świat maleńkich dzieci które zbyt wcześnie się narodziły,świat ich rodziców drżących o każdą ich chwilę.Ten świat nauczył mnie pokory do życia.On wciąż istnieje,wciąż rodzą się maleńkie dzieci które aby przeżyć trafiają do tego świata.Najważniejszą lekcją jaką stamtąd wyniosłam jest szacunek do życia.
Będąc w Olsztynie i przejeżdżając obok szpitala w którym leżała Pomarańczka patrzę zawsze w to samo okno.Okno przez które wpadają promienie słoneczne na małe inkubatorki.Tam wciąż toczy się walka o małe życie.
Musiałam sobie dziś przypomnieć co jest najważniejsze.Nie banki,nie pilne telefony,nie pośpiech,lecz nasze życie.