Chcemy być rodzicami

Jako że żaden z lekarzy nie ma co do nas pomysłu na dalsze leczenie, zdecydowaliśmy się podejść do adopcji zarodka. Czeka na nas piękna blastka gotowa do transferu, a tu zonk, w mojej macicy zagościł nawracający polip, który uniemożliwia zagnieżdżenie zarodka. W listopadzie mam termin na kolejną histeroskopię. Boję się, że polip będzie nadal nawracał i nigdy do transferu nie dojdzie. Mam wrażenie jakby cały wszechświat skupił swoje moce na tym, żebyśmy nie mieli dziecka. Może tak jest? Może nie powinniśmy być rodzicami? Wczoraj byliśmy na spotkaniu w OA. Na kurs czeka się ok półtora roku, więc jest to nasz plan B jeśli AZ nie wypali. Pani uraczyła nas opowieścią o tym, że jest bardzo mało dzieci zdrowych oddanych do adopcji i powinniśmy się zastanowić na co jesteśmy gotowi, fas, choroba psychiczna w rodzinie, niepełnosprawność. Gdzie są te zdrowe małe sierotki o których trąbią w mediach i o których opowiadają mi wszyscy ludzie namawiający mnie na adopcję? Z drugiej strony pani dała nam do zrozumienia, że prześwietlą nas, naszą rodzinę i naszych znajomych, czy na pewno nadajemy się na rodziców. Słuchając jej i powtarzając tą rozmowę na nowo i na nowo, dochodzę do wniosku że nie jesteśmy dość dobrzy, żeby być rodzicami. Dochodzę do wniosku, że jesteśmy parą dziwakòw. Nie jesteśmy idealni, nasze rodziny i relacje z nimi są trudne. Straciliśmy wielu znajomych ze względu na to, że oni mają dzieci, a my nie. Są takie dni, że nie radzimy sobie z emocjami. Nigdy nie byliśmy ponadprzecietnie zainteresowani pomaganiem innym czy pracą z dziećmi. Chcieliśmy po prostu mieć dziecko tak jak miliony ludzi na świecie. Myślałam, że wyjdę z ośrodka jak na skrzydłach, a wyszłam z ciężarem na sercu. Mój mąż skwitował to stwierdzeniem, że to i tak była najłatwiejsza rozmowa która nas tam czeka.