10 tygodni za wcześnie

Kiedy po pięciu latach starań w końcu zaszłam w ciążę, myślałam, że to koniec moich problemów. Tymczasem problemy dopiero się zaczęły. Do pewnego momentu ciąża przebiegała książkowo. A potem… Niewydolność cieśniowo-szyjkowa, tydzień w szpitalu, zastrzyki na rozwój płucek u dzieci, pessar położniczy, dwa tygodnie w łóżku i w końcu skurcze porodowe w nieskończonym 28 tc… Skurcze, których nie dało się powstrzymać. Chłopcy przyszli na świat z wagą ledwo ponad kilogram każdy. Trafili do inkubatorów i tam pozostają do dziś. Na początku radzili sobie całkiem nieźle. Badania były w porządku, prawie od początku oddychali tylko na cepapie, dostawali moje mleko przez sondę. Mieli jedynie standardowe, dolegliwości wcześniacze. Już zaczynałam czuć się bezpiecznie w nowej sytuacji. A potem zachorowali. Z dnia na dzień. Jeden miał zwykłą infekcję, ale drugi posocznicę. Jego życie było zagrożone. Trafił pod respirator i kroplówki. Tak potwornie się baliśmy… Teraz jest już niby lepiej, a ja wciąż o nich drżę. I pytam się – jak mam się cieszyć z macierzyństwa, mając świadomość, że każdego dnia mogę usłyszeć jakąś straszną wiadomość? Bo tak skrajne wcześniaki to wielka niewiadoma. Może być dobrze, a może być niedobrze. Już to wiem, bo w nielicznych wolnych chwilach, gdzieś pomiędzy domem, szpitalem, a odciąganiem mleka co 3 godziny, trochę o tym czytam. Nigdy jeszcze o nikogo się tak nie martwiłam. Czy tak wygląda bycie matką?