Zaczynam..chyba... czekam na miesiączkę a po jadę na swoja pierwszą wizytę do AM. Umowilam się z drD. na ta pierwszą wizytę i zaczynam się bać. A co będzie jak mi powie ze nie ma szans...że się nie kwalifikuję do programu...Tak to tli się w człowieku jeszcze jakaś nadzieja na cud. No bo cuda przecie się zadrzają
Licze na to , że po tej wizycie będę miala co wpisywać w ten uroczy dzienniczek...jeśli nie to jest to pierwszy i ostatni wpis...

Nasz drugi raz nadszedł niespodziewanie, choć wyczekiwany. Stało się to tuż przed świętami Bożego Narodzenia. Zapewniona przez lekarzy, że wyczerpałam swój populacyjny zapas niepowodzeń, uspokojona przeprowadzonymi podstawowymi badaniami z radością witałam Nowy 2002 Rok. Wierzylismy, że teraz już wszystko będzie dobrze. Że wyczerpaliśmy limit pecha. Traf chciał, że w tym samym czasie zaszła w ciążę moja siostra, przyjaciółka i jedna z koleżanek. Było z kim wymieniać uwagi na temat nudności porannych lub ich braku, apetytów i zmienności nastrojów.

Pobraliśmy się w czerwcu 2001 roku. Długo czekaliśmy na ten szczególny dzień. Cieszyliśmy się jak dzieci. Miały zacząć się same szczęśliwe dni dla nas. I tak było. Pod koniec czerwca, krótko po ślubie zorientowałam sie, że jestem w ciąży. Jaka była nasza radość!! Co mówię - wariowalismy ze szczęścia. Głównie ja, bo Misiek zaczął troche się bać. Odpowiedzialności, braku czasu, braku zainteresowania z mojej strony. Ale nauczył sie cieszyć moim szczęściem. Chodziłam dumna jak paw.

Bardzo długo wahałm się czy opublikowac list do Ani, ale to chyba jedyna możliwośc, zeby list "się spełnił" dziwnie się czuję, nie wiem co bedzie dalej, jak sie ukaze na stronie głownej... może komus pomoze...
Nie miałam odwagi, zeby wsyłać go pod moim nickiem, wysłałm go anonimowo.
czekam...

A tyle razy przysięgałąm sobie, że za chiny nie będę blogować na interku. No ludzie, co się ze mną dzieje?
To, że piszę dziennik to nic nadzwyczajnego, już kiedyś ciągnęłam tę przypadłośc ponad 6 lat. I było ok.
Potem w ferworze uczuć wywaliłam wszystko na śmietnik i 8 zeszytów szlag trafił. Teraz, podobnie jak przed i po urodzeniu Filipa, też piszę. O litości, no nie mogę, że mnie aż tak wzięło??????