, napisane jest przecież "rozważam taką opcję", a więc i sympatycy, i ludzie w drodze..to CI właściwi tutaj.Dziękuję Ci bo napisałaś o ważnej rzeczy, którą często się pomija
"...IVF, podeszliśmy, nie powiodło się. Spokój padł... "
W szaleńczym pędzie "do dziecka" mało kto przyznaje się, że to podejście do zabiegu często zaburza spokój, a nie jego odłożenie, przemyślenie, czy wręcz rezygnacja.
Przez 7 lat próbowaliśmy naturalnie, naturalnie + leki, adopcja, rodzina zastępcza, adopcja ze wskazaniem - wszystko ślepe uliczki. Czytając forum wiele razy zastanawiałam się, czy nie byłoby mi łatwiej mieć kilka prób zabiegów za sobą? Wiedziałabym już na czym stoję - czy w ogóle mamy sznsę. Ale dla mnie to poważna decyzja, ostateczność. Choć rozumiem wszystkich, którzy próbują różnymi metodami - to pragnienie jest tak silne, a z drugiej strony tak piękne. Często nam wszystkim Wieloletnim Staraczom to piękno w tym wyścigu gdzieś umyka. Złapałam się kiedyś na tym, że pragnę samej ciąży - przekazywania tej radosnej nowiny, "skakania" nade mną, dużego brzucha...a o dziecku myślę jakoś mniej. Na pewien czas wtedy przestałam robić cokolwiek - uznałam, że to bardzo zły znak.
nikt za was nie zamknie tego etapu...
skoro jestem dobrym człowiekiem- bo tak staram się żyć, byłabym dobrą mamą- i myślę , że to dotyczy nie tylko mnie 
.nie wiem, dlaczego Bóg mnie potomstwem nie obdarzył, ale ta wiedza nie jest mi do niczego potrzebna . ona nic nie zmieni
