dzięki, ciocię Asię ucałuję oczywiście 
Święta...
Kurcze, czuję nieco tak, jakbym przez trzy dni fedrowała węgiel w kopalni, jednocześnie pisząc "Poemat pedagogiczny" i to trzynastozgłowscem oraz jednym okiem oglądając w tv łzawą komedię romantyczną z typu "filmów rodzinnych"...
Dotąd na święta urywaliśmy się z Krzysiem najczęściej do ciepłych krajów, unikając tarzania się na rodzinnym łonie w sosie słodko-kwaśnym
Teraz ochoczo planowałam i urządzałam Wigilię dla 11 osób (w tym pięciorga dzieci), uważając, żeby niczego nie potrącić nagle wyrośniętymi dużymi, białymi skrzydłami 
Bo juz wiem, po co są Święta Święta są po to, by bylo je dla kogo urządzać )) I stąd np w ostatniej chwili paniczny telefon do mojej siostry: "Czy ty masz duży biały obrus?!? Bo ja mam przygotowany granatowy w świąteczne wzory, a Pawełek przyniosł z przedszkola śpiewankę o wieczerzy wigilijnej, która zaczyna się od słow 'biały obrus cośtamdalej', więc ja bez białego obrusa nie mam szans!" Przejęte dzieci się kłóciły, którędy przychodzi Święty Mikołaj (Święty Mikołaj nie może przychodzić przez komin, bo jest na to za gruby!" - usłyszałam stwierdzenie Miśka. Ustaliliśmy, że Święty Mikołaj czeka na niebie w saniach z reniferami, a do domu spływają aniołki, które frrr.... szybciutko kładą prezenty od niego. Mnie się w ostatniej chwili przypomniało, że uszka do wigilijnego barszczu lepsze są rozmrożone, niż zamrożone na kamień, więc co trzy minuty zaglądałam do mikrofalówki, a dzieci wciąż wszczynały fałszywe alarmy, że jest pierwsza gwiazdka! Że widziały rąbek szaty Świętego Mikołaja! (kłus do zamkniętego pokoju z choinką, żeby sprawdzić, czy są już prezenty). W końcu Tato wpadł na pomysł, że z góry lepiej widać, czy Mikołaj już jest nad naszym domem, więc dzieci wisiały u okien na górze, a tymczasem reszta lekko spoconych aniołków truchtała pod choinkę znosząc prezenty Dzieci zeszły na dół - i do drzwi.
"O jaaaa cięęęę" wyszeptał Misiek widząc stosy paczek.Myslałam, że najtrudniejszym momentem bedzie kolacja, bo dzieci będą chciały otwierać prezenty, ale o dziwo - wieczerza przebiegła zupełnie spokojnie, łamanie się opłatkiem i życzenia - z najwyższą powagą, tyle tylko, że smażona ryba była zupełnie niesłona (i moja siostra i ja byłyśmy przekonane, że to ta druga posoliła), Misiek raczył zjeść wyłacznie ziemniaka, Pawełek zajał się tylko kutią, a Ania prezentowała nienaganne maniery (niespotykane na co dzień), jedząc i komentując sztucznie dorosłym tonem "Mamo, doskonałe są te uszka". A na końcu 11-letnia Marysia (córka siostry) oceniła, że wszystko ok, ale na niebie były cztery gwiazdki, a nie jedna, więc za późno usiedliśmy do stołu. Krytykę przyjęłam z pokorą.
No a potem obłęd z prezentami. Moje dzieci nie wiedziały, że można dostać więcej niż jeden prezent, więc każdy następny był witany pełnym niedowierzania okrzykiem "znów dla mnie??? naprawdę dla mnie???", pokój pełen porwanych na strzępy kolorowych papierów z opakowań, wszystkie prezenty pokazywane wszystkim, nad ogólnym harmidrem panował wielki srebrny robot, który chodzi, warczy i brzęczy i co raz to wydaje okrzyk "FIRE! FIRE!" oraz psy, które albo szczekały na robota, albo usiłowały zainteresować się elementem jakiejś zabawki, ku głośnemu protestowi jej właścicela/ki. Wśród publiczności tkwiły nieruchomo dwie rozanielone babcie, od których na przemian żądało się, by zatańczyły "kaczuszki", złożyły walec z klocków, wypowiedziały się na temat malowania na szkle lub zagrały w grę komputerową.
Na kolędy nie wystarczyło czasu absolutnie, choć rozrywka w postaci łupania orzechów cieszyła się dużym powodzeniem. Na moje tragiczny szept "jejku, w tej ilości to im zaszkodzi" moja siostra stoicko odpowiadała "właśnie nabierają dużej ilości dobrego magnezu, a herbatkę miętową pewnie masz".
Wieczorem padliśmy wszyscy jak kawki.
Następnego dnia Pawełek rano zapytał: "mamo, a kiedy będą święta?. "No przecież już teraz są święta, cały czas"- mówię. "A to będzie dziś Święty Mikołaj?!" - zachwycił się Pawełek....
No to się chyba udalo
))Pozdrawiam
Iwona
) nie miałam sił by właczyć komputer, to myslałam - a może Asterix ma już wymarzonego synka? Jak radzi sobie Aska z Adasiem? itd, itd... długo by wymieniać wszystkich i wszystkich 
Niestety, postu nie dokończyłam a następnego dnia okazało się, że komputer powinien jednak być dobrze zabezpieczony przed dziećmi... Niekontrolowane odruchy entuzjazmu podczas "Pinga" lub "Krolika Bystrzaka" (kopnięcia w obudowę) sprawiły, że się dysk twardy obraził, obruszył a potem padł na dobre. Oczekiwanie na nowy dysk trwało z tydzień, a wszystkie dane (w tym najcenniejsze - np. część zdjęć dzieci z wakacji, których to zdjęć z powodu w/w lenistwa nie chciało mi się zanieśc do zrobienia odbitek) utracone zostały bezpowrotnie 
i to dwójki dzieci w tym wieku. Miałam tylko i wyłącznie negatywne emocje 
Czułam się wykończona psychicznie i fizycznie , o godz. 22 ,(a gdzie nocne rozmowy Polaków do rana ?) padałam na łóżko i miałam nadzieję , że rano to wszystko będzie tylko złym snem . O rany ! Jak trudno było mi wtedy nawet czytać Bociana ! Te posty pełne hurraoptymizmu , wielkiej miłości od pierwszego wejrzenia , instyktu macierzyńskiego ... Zazdrościłam wszystkim i utrwalałam się w przekonaniu , że NATURA WIE CO ROBI ! Poprostu nie powinnam mieć dzieci , bo się do tego nie nadaję . Wywołana do odpowiedzi ( gdzieś w czerwcu ) odważyłam się wkońcu napisać. Nie pamiętam , czy to sprawka Naty , Doruni , czy Madźki , ale mimo mojego rozpaczliwego i dołującego posta , spotkałam się z dużym zrozumieniem i wsparciem ze strony Bocianowiczów ( jeszcze raz bardzo Wam wszystkim dziękuję). Najbardziej utkwił mi w pamięci post Naty , to było coś w tym rodzaju , że za rok będzie łatwiej. Pomyślałam sobie " za rok ? już mnie nie będzie - dzieci mnie wykończą! Nata ! I muszę Ci powiedzieć , że nie miałaś racji ! Dzisiaj ( 29-tego ) zaczyna się 9 -ty miesiąc naszego wspólnego życia z dziećmi i od dłuższego czasu wiem , że nie zamieniłabym go na inne , a napewno nie na poprzednie ( wygodne wręcz egoistyczne ). A POTEM POJAWIŁA SIĘ W MOIM ŻYCIU IWONKA ! Opatrzność , dobry duszek , aniołek stróż ? Poza Bocianem nawiązałyśmy kontakt , to było chyba najlepsze , co mogło mnie spotkać na tej trudnej drodze macierzyństwa adopcyjnego. Godziny gadania przez telefon , telefony alarmowe ( głównie z mojej strony ):" Iwona , wiesz co się stało !" i uspakajający głos Iwonki :" to normalne , też to przerabiałam , spokojnie ! Teraz obie jesteśmy mamuśkami , mamy wiele bardzo różnych doświadczeń i tych dobrych i tych mniej. Od dłuższego czasu przegadywałyśmy , że trzeba o tym pisać na Bocianie , trzeba , bo może komuś to pomoże , może przepędzi niepotrzebne strachy , może więcej dzieci "starszych " znajdzie dom a w nim kochających rodziców , może to pomoże ludziom takim jak my , którzy przeważnie nie są przygotowani do roli rodziców adopcyjnych dzieci starszych. Teraz niczego się nie boję , kocham moje dzieci , jak tylko to możliwe . Niewiele pamiętam z "trudnych początków" , to pewnie tak , jak z porodem ( znam tylko z opowieści ) - szybko się zapomina bóle i myśli się o następnym dziecku . Pozdrawiam wszystkich ciepło.