Świadoma bezdzietność - rozważam taką opcję

[nuka00]

tzn jedną nogą jestem już po stronie rezygnacji z walki i uczenia się, że można szczęśliwie żyć. Druga noga jeszcze w niestabilnym rozkroku rzuca mnie gdzieś na stronę - "a może jeszcze się uda".

to jakbym czytała o sobie przed 6 latu- wtedy też myślałam, że się już ze stanem rzeczy pogodziłam, a jednak...wciąż tłukła mi się po głowie ta myśl
siedliśmy z małżem pewnego wieczora przy lampce czerwonego wytrawnego i zdecydowaliśmy, że jeszcze jeden krok w kierunku leczenia wykonamy. trafiliśmy na fajnego doktora, który przywrócił nam wiarę w chęć niesienia pomocy, a nie tylko zarobku , ale się nie udało. nie powiem, żebym przyjęła to z uśmiechem na ustach- łza poleciała... wiedziałam jednak, że potrafimy żyć szczęśliwie we dwoje- bo moje życie nigdy nie kręciło się tylko wokół "starań", ale brakowało mi dotąd spokoju.ta ostatnia próba- 4 podejścia do iui ostatecznie utwierdziła mnie w przekonaniu, że bycie rodzicami nam nie pisane. odnalazłam spokój i jestem szczęśliwa bez "ale...", czy jak to wcześniej nazwałam "pomimo". cieszę się, że tu jesteście- wasze wątpliwości nie są mi obce

[hanuśka]

odnalazłam spokój i jestem szczęśliwa

zazdraszczam :cmok:

[nuka00]

hanuśka napisałam to "ku pokrzepieniu" to trwało, ale jest możliwe -więc i wam się uda

[Urszulka]

Witam,
piszę bo bardzo, bardzo chciałabym "pasować" do tego forum:) Bezskuteczne starania od 2004 r., duchowo - etyczna niechęć do inseminacji (konieczna z nasienia dawcy), odmowa adopcji ze względu na niepełnosprawność i chorobę męża, a na koniec jeszcze wspólne dojście do wniosku, że adopcji i tak nie udźwignęlibyśmy.. Wiem, wiem brzmi fatalnie. Marzę o tym, by decyzję o świadomej bezdzietności podjąć raz, a dobrze. Bywały już takie tygodnie, miesiące, że potrafiłam zająć się czymś innym, wyznaczałam sobie jakieś inne cele. Wystarczył jakiś impuls np czyjaś ciąża i wszystko wracało. Nadszedł moment, że naprawdę chciałabym już sie za czymś opowiedzieć i...mój mąż wydaje mi się, że teraz jeszcze mocniej zapragnął "społecznej roli bycia rodzicem". Jest to dla mnie dylemat nie do udźwignięcia. Z jednej strony cieszę się, że pragnienie nareszcie tak w nim urosło, z drugiej strony 7 rok nie potrafię zaakceptować metody jaką jest inseminacja. Świadoma bezdzietność postrzegana nie jako rezygnacja (bo w życiu wszystko może się zdarzyć), ale przerwanie comiesięcznego cyklu oczekiwanie-porażka - tego potrzebuję, za tym tęsknię. Czy któraś z Drogich Koleżanek potrafi powiedzieć jak to osiągnąć?

[hanuśka]

hanuśka napisałam to "ku pokrzepieniu" to trwało, ale jest możliwe -więc i wam się uda

i tak będzie. Prędzej lub później. Oby z wyboru a nie z rezygnacji i bezsilności.

[nuka00]

Urszulka decyzję o świadomej bezdzietności podjęliśmy z mężem wspólnie- bo razem tworzymy ten związek. po przeczytaniu twojego postu nie jestem pewna, czy tak jest u was. dla nas to było początkiem tego, jak dziś żyjemy. znaliśmy nasze "ograniczenia"- zdrowotne, finansowe i moralne i po dojściu do 6 nieskutecznej inseminacji wiedzieliśmy już, że dalej nie idziemy, że tu leży granica, której nie chcemy przekraczać.

[kasiulekb]

hanuśka napisał(a):
tzn jedną nogą jestem już po stronie rezygnacji z walki i uczenia się, że można szczęśliwie żyć. Druga noga jeszcze w niestabilnym rozkroku rzuca mnie gdzieś na stronę - "a może jeszcze się uda".

witajcie...
wlasnie tak samo sie czuje jak TY hanuska..dziewczyny czy przyjmiecie mnie do swego grona???
pozdrawiam was...

[Maxi32]

Witajcie Kochane,
Wczoraj podjęliśmy decyzję: to naprawdę koniec starań. Dość, więcej nie ma złudzeń. Oczywiście popłakałam sobie, ale jeszcze nie tak do końca, nie miałam możliwości. Koniec wiesiołków, castagnusów i innych, liczenia dni (oczywiście żadne z nas niby nie liczyło ), koniec.
Mam nadzieję, że uda mi się szybko pozbierać, zacząć nowy rozdział w życiu pt. "we dwoje". Nie mam już sił na ciągłe liczenie na cud, na comiesięczne rozczarowania, na życie w "rozkroku" (hanuśka ). To już zamknięty temat.
Nie będzie ostatniej inseminacji i tak by nie wyszła. Czuję to.
Boże, wiedziałam, że będzie tak bardzo boleć, ale czuję też ulgę, to chyba dobrze.
Pomóżcie mi Kochane wytrwać, przejść przez to, zrobić kolejny krok. Będę niezmiernie wdzięczna.
Ściskam.

[nuka00]

Maxi32 na dobry początek jestem "obok" gdybyś potrzebowała pogadać

[Maxi32]

nuka00 - dzięki Kochana, na pewno skorzystam, znając mnie - będą doły i chęć wygadania.
Jak odnaleźć ten potrzebny spokój? Czy to przyjdzie z czasem?
Ściskam.

[nuka00]

znając mnie - będą doły

gorsze chwile mają wszyscy- niezależnie w jakim "stanie" zdecydowali się żyć grunt, to się potrafić z nich wygrzebać

Jak odnaleźć ten potrzebny spokój? Czy to przyjdzie z czasem?

wiesz, on po prostu się pojawił, kiedy przestałam czekać i żyć z kalendarzem w ręku.
popatrz- przy tobie człowiek którego pokochałaś, za którego zdecydowałaś się wyjść nie wiedząc czy będziesz miała z nim dzieci, czy nie. nadal go kochasz tyle pięknych chwil za wami- i nieograniczone mnóstwo przed wami.
ja co dzień rano wstaję i myślę sobie: jestem szczęśliwym człowiekiem- mam do kogo i dokąd wracać ty na pewno też

[Maxi32]

nuka00 - masz w 100% rację, właśnie tak staram się codziennie świadomie myśleć, takie rzeczy dostrzegać i doceniać. Jeśli to jest ta właściwa droga, to dziękuję Ci i bardzo się cieszę. Podbudowałaś mnie

[EDYŚ]

ja co dzień rano wstaję i myślę sobie: jestem szczęśliwym człowiekiem- mam do kogo i dokąd wracać

właśnie tak staram się codziennie świadomie myśleć, takie rzeczy dostrzegać i doceniać.

też tak myślałam jak Wy przez półtora roku

[Urszulka]

Maxi32 naprawdę z serca gratuluję i podziwiam, nawet trochę zazdroszczę:) Nuka00 dziękuję za odpowiedź.
Przechodzimy przez wątpliwości, wahania, oczekiwania już 7-my rok. Dzięki wysiłkowi, a czasem nawet już bez niego, udało nam się spiąć z powodu "tego" tematu tylko kilka razy. Po tym, co przeczytałam znów podjęliśmy rozmowę - ciężko, ale serdecznie zakończoną. Nie potrafię na razie zrezygnować, po prostu nie potrafię, chociaż bardzo chcę. Mąż zdaje się na moją decyzję.
Czasem zastanawiam się, czy nie jest z tymi staraniami tak, jak z uzależnieniem - kiedy się zacznie, trudno jest przerwać...choć czasem brakuje logicznych podstaw do starań, czy nadziei.
Nie dojrzałam chyba do świadomej bezdzietności, a nie chcę udawać, że ją podjęłam. Wiem, że przy okazji kolejnej ciąży " w okolicy" lub innego czynnika zacznie się na nowo moje "gdybanie". Na razie jedyne zwycięstwo nad sobą to przyznanie się do bezsilności. Może to też już coś?

[Gość]

Witam dziewczyny zajrzałam choć chyba tu jeszcze nie pasuję, nie wiem co sprawiło, że postanowiłam Was podczytac. Jedno napewno zazdrość, że wasze serca są już spokojne. Moje nie, jest w tej chwili mocno rozerwane. Zdecydowałam się na IVF i sama nie wiem czy tego nie żałuję, bo przed podejściem miałam już pewien spokój ducha. Przeszliśmy kilka IUI, OAO gdzie Nas odrzucili ze względu na "złe stosunki męża z mamą z czasów dzieciństwa". Nastał czas względnego spokoju, ja naprawdę zrozumiałam, że mogę życ bez dziecka, było nam super. Jednak coś nam podpowiedziało IVF, podeszliśmy, nie powiodło się. Spokój padł , znowu jestem w tym całym młynie złości i rozżalenia. Będę Was podczytywac, bo doskonale rozumiem waszą decyzję, i jak najbardziej popieram że można życ bez dziecka świadomie. Niecierpię natomiast otoczenia, któremu nonstop jest przykro za Nas, mam ochotę pytać a dlaczego?