Forum Nasz Bocian

Ewelia :cmok:

zorganizowana pisze:Ty jesteś silna, mimo, że teraz myślisz inaczej. Słabych ludzi tragedie nie dotykają, bo nie byliby w stanie ich znieść. Ty się podniesiesz. Dasz radę, tylko nie zamykaj się w sobie ze swoim cierpieniem.

wierzę w to mocno. Posłuchaj się nas

Dzieki Dziewczynki za wsparcie ale u nas to juz chyba przesadzone.... zyjemy zupelnie w inych swiatach dopiero teraz to wszysko wyszlo.... nie rozumiem go a on mnie.... na dzien dzisiejszy tylko sie mijamy a moja zlosc i gniew skierowany w jego strone tylko narasta....
We wtorek zmarla moja babcia...wszyscy u niej byli przed smiercia...tylko nie ja...a obiecalam jej ze bede.... ale moj UKOCHANY.... mial swoj swiat i nie chcialo mu sie jechac.... nie bylo mi dane pozegnac sie z nia....a strasznie cierpiala w ostatnim czasie... druga powoli umiera w szpitalu...a ja jestem uwiazana bo praca po pracy dom..bo podobno nie spedzam w nim wogole czasu...caly czas cos jest nie tak.... ja nie mam sily juz......

ewelia28 bardzo Ci współczuję z powodu śmierci babci i Twojej smutnej sytuacji Nie wiem, ile lat jesteście małżeństwem, ale krysyzy się w małżeństwach zdarzają, a szkoda Waszego związku. Może porozmawiaj szczerze ze swoim M mówiąc mu o swoich niezaspokojonych potrzebach oraz o ty, że jest Ci przykro, że w tak trudnej dla Was sytuacji nie potraficie się odnaleźć. Powiedz mu, że martwisz się o Was związek ze zwględu na dobro syna, że potrzebujesz jego oparcia w trudnych chwilach i że też pragniesz być dla niego oparciem, tylko nich Ci pomoże w tych trudnych dla Ciebie chwilach. :cmok:
Mimo wszystko popytaj się u znajomych, swojego lekarza rodzinnego o dobrego specjalistę, który pomógłby przetrwać te trudne dla Was chwile, czy rozmową czy też lekami. Szkoda marnować ten związek. A myślę, że te przygnębiające dla Ciebie od października chwile zupełnie zmieniły osenę sytuacji i relacji w Waszym swiążku i oceniasz je zbyt subiektywnie. To tylko moje przypuszczenie, ale spróbuj popytać się specjalistów

Dziewczyny, pomóżcie jakoś kolezance, bo mi nie przychodzą inne pomysły do głowy. Nie chciałabym jej zranić, a zdecydowanie pomóc

[ewelia] bądź dzielna, bądź sobą i nie poddawja się ja będę się za Ciebie [-o< [-o<

ewelia28 ja powiem tak. Łatwo się poddać trudniej zawalczyć o związek. Nie warto tak łatwo zrezygnować. Nie piszę, że nie walczyłaś, że nie wylałas 7 potów. Ale nie poddawaj się.

Nie wiem czy jesteś wierząca, czy nie. Dla mnie bardzo duuużo dały spotkania w takiej jednej grupie modlitewnej. Nie jestem moherem. Przesyłam link do audycji jak dla mnie wykład rewelacyjny ... posłuchaj a może znajdziesz wskazowki do życia. Na pewno nie zaszkodzi. Tytuł sam mówi za siebie DAMSKO-MĘSKI MONT EVEREST.

http://lusiek000.wrzuta.pl/audio/3cRAlK ... onferencja

P.S. Resztę też zachęcam do przesłuchania. Ja sama się poryczałam podczas tego wykładu jak i tez sporo naśmiałam.

Ginja dzięki - fajne

To prawda, bardzo fajne.

Własnie tak dziewczynki...łatwo jest sie poddac ale w kazdym człowieku zbiera sie duzo emocji i roznosci.... mozna panowac nad tym i nauczyc sie zyc ale do czasu...
Ja juz nie umiem... myslalam o tym wszystki o tym co dobre i zle co bedzie jesli nie bedzie juz nas tylko ja... i uznalam ze nie bedzie do konca tak zle...
A Syn...szkoda go i to bardzo ale z dwojga zlego wole zeby mial spokoj nie sluchal i nie patrzyl na to co sie dzieje miedzy nami...

Kolejne Swieta..... dla mnie bez zmian niby Swieta a tak naprawde tylko kilka dni w ktorych bede czekala aby szybciej minely....

Ale Wam Dziewczynki chce Zyczyce Wszystkiego co Najlepsze!!!! Duzo spokoju i Nadzieji...
Raz Jeszcze Wesołych Świat Życze Wszystkim.

Po mojej stracie wyłam z bólu. Moja ciąża była absolutnie wyczekiwana i upragniona. Dobrze, że nikt poza moimi rodzicami i mężem o niej nie wiedział, bo nie wiem, jak zniosłabym jeszcze "życzliwych". Codziennie myślę o moim dzidziusiu. Modlę się za moje pierwsze dziecko! I proszę je, żeby tam z Nieba wspierało nas tu na dole.
Na początku, po poronieniu... znalazłam stronę Boćka i już zostałam. Potem rzuciłam się w wir badań, diagnostyki (dziś wiem, że częściowo nie potrzebnej).
Nie mogłam patrzeć na mamy z małymi dziećmi, nie z zazdrości, czy zawiści, ale przez świadomość, że to przecież też mogłam być ja. Długo, bardzo długo.
To wielkie doświadczenie wpłynęło bardzo na moją drugą ciążę - byłam przewrażliwiona do granic obłędu. Przestałam być naiwnie ufna. I trzymałam drugą ciążę w tajemnicy przed dalszą rodziną i przyjaciółmi do końca. Niektórzy dowiedzieli się miesiąc po porodzie...
Tak naprawdę do dziś nie mogę o tym mówić. Nie mogę opisać, co wtedy czułam. Ale pamiętam każdą sekundę, każdy oddech.
Jestem czujna.

Tak to jest...nistety.... Mi nadal jakos ciezko po tym wszystkim.Co prawda wstret do malych dzieci mija ale pojawila sie chec ogladania wszystkich malych dzieciakow ktore jezdza w wozkach....ale i to nie zastapi mi mojej coreczki...
Czesto mysle o niej.... i ciezko na sercu jak ma sie swiadomosc tego ze nie ma osobki naktora tak sie czekało....