Hej dziewczyny, wracam na forum po ponad 8 latach, pozwolcie ze sie z wami podziele moja opinia/historia/metoda(?). Nasz adoptowany syn ma juz 9 lat (mieszka z nami od kiedy mial 3 m-ce), roznie radzil sobie z okreslaniem 'tej drugiej', a ze jest adoptowany wie od zawsze. Przyznam, ze sama borykalam sie z uporczywa mysla 'jak nazywac matke biologiczna?' i przyznam ze na poczatku rozmawiajac o adopcji z moim dzieckiem omijalam problem zrecznie mowiac ze byl w 'innym brzuszku'. Jestem jednak zwolenniczka tego, aby raczej obserwowac i podazac za potrzebami dziecka niz narzucac mu gotowe rozwiazania. Kiedy Patryk mial 3.5 roku zapytal mnie czy moze nazywac te PANIA ktora go urodzila 'pani Kasia' (bynajmniej nie tak miala na imie, ale jakie to ma znaczenie), odczytalam to tak: skoro nazwal ja PANI to widac nie odczuwa w tym momencie potrzeby nawania jej MAMA, a z drugiej strony, nadajac jej imie probuje nadac jej tozsamosc, sprawic by byla bardziej realna, przystepna, blizsza. I tym sposobem nasze dziecko zaczelo samo okreslac swoja relacje wobec m.b. Mimo, ze Patryk nazywal ja w ten sposob ja nigdy tego nie zrobilam, w moich ustach 'pani Kasia' nie pojawila sie ani razu (nie chcac utrwalac w nim przekonania ze 'pani Kasia', taka jaka on sobie wyobraza jest prawdziwa), ale stala sie ona naszym narzedziem w rozmowach, on pytal czy 'pani Kasia to i tamto' a ja unikajac okreslen 'pani' i 'mama' odpowiadalam na jego pytania. Kiedy mial okolo 6 lat w miejsce 'pani Kasi' pojawila sie 'tamta pani', i w tej tonacji przeszlismy wszystkie rozmowy z serii 'a dlaczego mnie nie chiala?', 'a czy ja nie powinieniem byc teraz z nimi a nie z wami?', 'a gdzie jest moj prawdziwy dom?' itd... Obserwujac Patryka mysle, ze latwiej dziecku jest pytac dlaczego nie chciala go 'tamta pani' niz 'tamta mama', z okresleniem 'mama' wiaze sie ogromny ladunek emocjonalny i odrzucenie przez 'mame' moze byc bardziej bolesne. Maly przelom nastapil w tym roku, kiedy to w jednej z rozmow Patryk zapytal czy tamta pani urodzila kogos jeszcze. Uznalismy ze skoro pyta, to jest gotowy sie dowiedziec ze tak, ze ma 5 rodzenstwa, z ktorego 2 zostalo oddanych do adopcji zanim sie urodzil, a 3 zostalo w domu z m.b. I wtedy po raz pierwszy padlo slowo 'mama', Patryk zapytal mnie 'To znaczy ze ona jest mama dla nas wszystkich?', odpowiedzialam, ze tak, ponownie pozostawiajac jemu wybor - czy juz czas na okreslenie swojego miejsca w 'tamtym' zyciu z 'tamta mama'? Widze, ze od tamtej rozmowy Patryk mniej pyta o adopcje, mniej sie interesuje tematem, widac ze potrzebuje czasu zeby od nowa wyznaczyc sobie miejsce w swiecie. Ale dzielny jest i jestem z niego taka dumna! Niejeden dorosly nie umialby sobie poradzic z takimi zawirowaniami z jakimi przychodzi walczyc naszym dzieciom. Ale jedno - jak dla mnie - jest pewne, czasem nie doceniamy swoich dzieci, probujemy im narzucic pewne rozwiazania bo albo wydaje nam sie ze beda dla nich lepsze, albo ktos madry przekonal nas ze sa lepsze, a czasem dzieci same potrafia na miare swoich malych serc rozpoznac czego potrzebuja najbradziej. My jestesmy po to, aby dzieci wspierac. Wiem, ze nie ma zlotego srodka, ale u nas podazanie za emocjami dziecka sie sprawdzilo. Kiedy chcial rozmawiac o 'pani' rozmawialismy o 'pani', kiedy chcial rozmawiac o 'mamie' rozmawialismy o 'mamie'. I nie robilismy tego dla wlasnego komfortu, zeby uniknac odpowiedzialnosci za relacje wobec matki biologicznej, przeciez jakbysmy nie chcieli o niej zapomniec to ona tam jest i zawsze bedzie. Przed Patrykiem jeszcze cala batalia, walka ktora stoczy o wlasna tozsamosc, czy wygra 'pani' czy 'mama' nie wiemy, pozostawiamy to jemu dajac najwieksze wsparcie i najwiekszy ladunek milosci na jaki nas stac
