W OA są tylko ludzie, którzy na pewno decydują o tym kto z nas się nadaje na rodzica adopcyjnego, a kto nie........Mają swoje wady i zalety, my też w OA mieliśmy bardzo trudną dla nas rozmowę, po której płakałam i czułam się dotknięta. Ale tak było przez 1/2 dnia a potem stwierdziłam, że panie miały rację. To my musimy wiedzieć czy chcemy tak na prawdę być rodzicami, prawdziwymi rodzicami, takimi, którzy zaopiekują się i dziećmi chorymi, zniekształconymi przez chorobę...........
Na tej rozmowie usłyszałam jedno z wielu zdań, które utkwiło mi w opamięci i dotyczyło umierającego dziecka"........nikt nie powinien umierac w samotności, nikt, szczególnie dzieci, nie zgadzam się na to i nigdy się z tym nie pogodzę!........"
Uświadomiłam sobie wtedy, że nawet, gdy ja przeżyję cierpienie śmierci mojego dziecka, to będę miała do kogo przyjść potem i zapalić świecę.........To dziecko będzie nieodłączną częścią mnie, chć nie z mego ciała..................
Co jest tak na prawdę ważne???????????????
Stan materialny, reprezentacyjny wygląd czy miłość????????????
Poza tym w OA pracują pedagodzi i psycholog, więc wiedzą na co patrzyć
w naszym zachowaniu.
pozdrawiam Doreczka
. Chyba bym zwariowała i w między czasie też tam przeszła. Owszem są ludzie, którzy się na to godzą i adoptują takie dziecko z odpwiednim nastawieniem, po prostu nadają się do tego. I dobrze, że tacy są, cieszy mnie to ogromnie i chylę czoła przed nimi i podziwiam. Ale ja się po prostu do tego nie nadaję.
